کرونا

امروز یه توییتی از یکی از بچه‌های امیرکبیر میخوندم در مورد بلاک کردن و بلاک شدن و خوندن لست سین اِ لانگ تایم اِ گو های مجازی! نوشته بود شاید فردایی نباشه. البته به گمونم اون به شوخی نوشته بود ولی رفتم تو فکر. که اگه فردا منم نباشم چی؟ ما نباشیم چی؟ واقعا ارزش داشت اینهمه دوری از هم؟ اینهمه ندیدن؟ اینهمه سایه همدیگه رو با تیر زدن؟ چقدر محکم نشستیم سر جامون و فکر مرگ نیستیم. فکر محبتی که میتونستیم بکنیم. فکر قبول تفاوت‌هامون. قشنگی‌هامون. اما بجاش نفرت رو انتخاب کردیم. بلاک کردیم و خوشحال از میزان زرنگی و بیرحم بودنمون و عدم نیازمون به دیگران.

همه ش فکر میکنم اگه فردا منم مُردم چی؟ 

شاید فردایی نباشه!